Leny (71), woont in Almere en gaat graag met haar “cabrio” (scootmobiel) op pad. Ze is een enorme natuurfanaat en gaat de deur niet uit zonder haar camera. Of de zon nu schijnt, of het nu regent of als het vriest….. het maakt Leny niets uit. In de natuur voelt zij zich vrij en kan ze genieten. Ze wijst anderen graag op de mogelijkheden die een scootmobiel te bieden heeft. Ook presenteert ze wekelijks een uitzending met livegasten voor Omroep Almere.
Voor de CRPS werkte ze bij De Nederlandsche Bank. Tijdens het zeezeilen in Griekenland viel ze. Er was heel veel wind en de boot ging alle kanten op. Na de val had ze ontzettend veel last van haar been en ze voelde dat het niet goed zat.
“Ik wilde niet op een eiland naar het ziekenhuis en zei steeds dat ik mij had verstapt. Het ging echter maar niet over. Ik ging naar de huisarts en moest naar het ziekenhuis om foto’s te maken. De enkel was niet gebroken. De pijn zat ook niet in de enkel, maar onder mijn voet. Er werd niet geluisterd en mijn voet werd ingetapet”.
“En toen zagen ze de breuk”
“Ik moest maar naar de fysio. Mijn been werd koud en de fysio stuurde mij naar het ziekenhuis. Er was paniek, want er was geen bloeddoorvoer. Er werden opnieuw foto’s gemaakt en toen zagen ze de breuk. Ik bleek een breuk te hebben die nooit voorkwam. Op dat moment werd het woordje ‘dystrofie’ genoemd. Ik zag mensen schrikken, maar had geen idee wat het was”.
“Na de uitleg moet ik in het gips. Eerst 3 weken, toen 6 weken en toen 3 maanden. De breuk heelde niet. In de tussentijd probeerde ik mij te redden met een brace en krukken. De rolstoel kwam in mijn leven en ik kreeg een scootmobiel. Dat wilde ik niet. Ik kon nog fietsen, maar het remmen ging niet”.
“Het is mijn vrijheid”
“Ik heb enorm gehuild toen ik de scootmobiel kreeg. Ik kreeg een heel ander leven. Ik werkte, tenniste, speelde badminton en liep graag op het strand. Dat ging niet meer. Een andere wereld ging echter ook voor mij open. Vroeger leerde ik buitenlandse vrouwen fietsen. Dat ging niet. Ik werd echter gevraagd of ik een praatgroep voor buitenlandse vrouwen wilde begeleiden. Ik rolde een heel ander circuit in”.
“Afleiding is mijn beste pijnstiller. Dan voel ik de pijn nog ergens op de achtergrond. Ik ging presentatie dingen doen, ging radio doe en ging de natuur in. Ik fotografeerde altijd al, maar ik ging mij erin verdiepen. Wat zie ik om mij heen? Ik deel mijn foto’s op facebook en werk nu mee voor een natuurcolumn in een vrouwen magazine. Ik reis door heel Nederland en ga met de trein naar de locatie toe. En die scootmobiel is nu mijn vrijheid”.
“De reisassistentie wordt steeds beter”
“Ik vond het in het begin verschrikkelijk met de trein. Ik moest de reisassistentie 24 uur van tevoren bestellen. Tegenwoordig gelukkig nog maar 1 uur van tevoren. Heb onderweg veel dingen meegemaakt en heb wel eens aan de noodrem getrokken omdat er geen reisassistentie stond. Ik ben super blij dat op steeds meer stations reisassistentie mogelijk is en dat de treinen steeds toegankelijker worden”.
“Wanneer ik in de natuur ben, dan volg ik geen route. Ik ben dan alleen maar naar de route aan het kijken en mis alles om mij heen. Ik zie dat steeds gebeuren. Mensen kijken niet naar de natuur, maar zijn vooral druk met hun routepapiertje. Er is zoveel te zien, maar je moet wel kijken”.
“De cabrio”
“Ik wil heel graag laten zien wat er allemaal mogelijk is met een scootmobiel. Ik heb geholpen met het maken en promoten van een rolstoel/scootmobiel route op stadslandgoed de Kemphaan. Ik sta ook in de folders. Ik probeer graag dingen uit…. en ja, dan kom ik mijzelf wel eens tegen, maar ja van alleen maar op de bank zitten wordt het ook niet anders”.
“Ik zeg altijd dat ik wegga met mijn cabrio. Dan kijken mensen mij vragend aan en vragen ze ‘oh heb jij ook een cabrio?’. Dan moet ik altijd lachen en zeg ik ‘Nee joh…. mijn scootmobiel’. Ik krijg dan altijd leuke reacties”.
“Ik moet het er mee doen”
“Ik heb nu al heel lang CRPS en ik doe wat ik kan. Ik blijf dingen proberen en blijf bezig om mijn spieren op sterkte te houden. Ik heb twee achterkleinkinderen die heel graag bij oma op schoot willen zitten. Daarna ben ik echt stuk, maar heb het wel gedaan”.
“Blijf vooral kijken naar wat mogelijk is. Je moet het wel willen zien. Als je het dan ziet, dan gaat er een wereld voor je open”.
